Έχοντας ήδη θαυμάσει την haute couture συλλογή που προηγήθηκε και παρουσιάστηκε στο Λονδίνο, κάνοντας το κοινό να αναμένει το επόμενο βήμα του Galliano, αυτή η πρώτη prêt-à-porter συλλογή ήταν μία νίκη: θαρραλέα, προσιτή και γεμάτη προσωπικότητα. Υπήρχαν πολλά εξαιρετικά κομμάτια, τα οποία ανταποκρίνονταν περισσότερο στον "πραγματικό κόσμο": στενά maxi παλτώ, mini skirts σε tartan print, ένα φόρεμα από δαντέλα σε δομή κλεψύδρας καθώς και σακάκια από βελούδο με κομψά κεντήματα. Το ριγέ σακάκι αποδομείται, έτσι ώστε οι βάτες και οι ραφές να είναι εκτεθειμένες, ενώ οι άκρες έμοιαζαν φθαρμένες. Tops από δίχτυ σε αραιή πλέξη συνδυάστηκαν μοναδικά με φορέματα των οποίων το κάτω μέρος αποτελούταν απο μακρύτριχη γούνα. Το έντονο μακιγιάζ σε νέον χρώματα, το styling με πλαστικά γάντια και υποδήματα από γούνα, αλλά και το στήσιμο των μοντέλων έδιναν μια παραπάνω δόση εκκεντρικότητας αλλά και θεατρικότητας.
Υπήρχαν δύο έντονα αντιμαχόμενες αισθητικές σε αυτό το show: Από τη μία, η δραματική μεγαλοπρέπεια και ο έντονος ιστορικός ρομαντισμός του John Galliano, και από την άλλη, o αντι-καταναλωτισμός, η αυστηρή αποδόμηση και η σκοτεινή ανωνυμία του Martin Margiela. Αυτό, όμως, ήταν και το ενδιαφέρον της υπόθεσης. Γιατί, σε έναν κόσμο όπου οι "play safe" τακτικές συνήθως κυριαρχούν, αυτό το εγχείρημα ήταν κάτι το τολμηρό και ξεχωριστό. Το κοινό χειροκροτούσε ένθερμα στο τέλος του show, περιμένοντας τον Galliano να κάνει την εμφάνισή του. Άδικα όμως. Επέλεξε να ακολουθήσει το δρόμο του Martin Margiela, την αφάνεια. Αν συνεχίσει να αφήνει τα ρούχα του να "μιλούν" και ο ίδιος αποστασιοποιηθεί από τα φώτα της δημοσιότητας, προβλέπεται μάλλον μια εξαιρετική συνεργασία που θα αποδώσει τα μέγιστα.